شرایط عصبی مدیرمان به چه قیمتی تمام خواهد شد؟!
به گزارش کتاب ارزان، همه ما برای مدتی مدید بیش از حد توان کار نموده و همین باعث شده که رئیس شما (و شاید خود شما) در تله ای گرفتار شوید به نام سندروم فداکاری: به این معنا که همه بی وقفه از خودگذشتگی نموده و از خود مایه گذاشته اند و حالا دیگر چیزی ازشان نمانده که بخواهند از خود مایه بگذارند. همان رئیسی که زمانی به رهبری هوشمندانه شهره بود و می توانست گروهی کارآمد تشکیل دهد و به دیگران انگیزه دهد حالا به فردی تبدیل شده که در مواجهه با فشار عصبی بهانه جو، شکاک و سرآسیمه می گردد. او حالا یا مدام دور و بر شما می چرخد و لحظه ای راحت تان نمی گذارد یا بدتر، درست در لحظه ای که به او احتیاج دارید غیبش خواهد زد. در ادامه با خبرنگاران همراه باشید.
پس از این مرحله است که سر و کله مسائل واقعی پدیدار شده و آن وقتی است که شما هم دچار فشار عصبی می شوید! در واقع احساسات مخرب رئیس به شما سرایت خواهد نمود. بی انگیزه، دلسرد و حتی تلخ و عصبی خواهید شد. می خواهید از این فضا بیرون بروید، اگر امکان ترک شغل تان را ندارید از مشارکت خود در کار کم نموده و فقط منتظر مانده تا این دوره تمام گردد. در این مرحله دیگر حفظ موقعیت خودتان مطرح است.
یک رئیس پراسترس و با اعصابی فرسوده چنان توانایی دارد در چشم به هم زدنی شما را مثل خودش کند که مایه شگفتی است. این تا حدی به علت مسری بودن احساسات است. احساسات در میان آدم ها مثل شعله آتش در خرمن به سرعت توسعه یافته و در صورتی که یکی از این افراد در موقعیتی باشد که عنان سرنوشت دیگران به دست او باشد، از جمله روسا، این آتش حتی سریع تر گسترده خواهد شد. یک علت دیگر برای اینکه چرا ما به شرایط عصبی رئیس مان دچار می شویم این است که خود ما هم در شرایطی نزدیک به فرسودگی اعصاب قرار داریم. ما هم مدت ها از خودگذشتگی نشان داده و از خیلی چیزها چشم پوشیده ایم و نشانه های این فرسودگی حالا آشکار خواهد شد. یک تلنگر کافی است تا ما هم به همان گودال فرو رویم.
در این شرایط فرد با آنکه عمری را در حرفه ای که دوست می داشت و در شرکتی که تحسینش می کرد، سپری نموده است، ادامه کار را بی فایده می بیند. در واقع دیگر برای چیزی مگر دستاوردهای کوتاه مدت چندان ارزشی قائل نخواهد بود.
این موضوع به مشکل دیگری با روسای پراسترس و با اعصابی فرسوده منجر خواهد شد و آن کارهایی است که آنها باید انجام بدهند و نمی دهند. مادامی که آنها فقط به مسائل خود دل مشغولی دارند، وقتی را صرف یاری به شما برای ایجاد ارتباط با آنچه در کار برایتان مهم ترین است ننموده و آن هدف شرافتمندانه ای است که سازمان شما در خدمت آن است و برای شما انگیزه بخش بوده یا آن چشم انداز امیدوارکننده از آینده که باعث شده به کار ادامه دهید. داشتن یک هدف دقیقا آن چیزی است که به آن احتیاج است.
پس اگر فشار عصبی مثل یک بیماری همه گیر عمل کند و روسای ما عامل انتقال آن به ما باشند، چه می توانیم بکنیم؟ بگذارید اول با این آغاز کنیم که چه کاری نمی توانیم بکنیم: شما نمی توانید رئیس خود را عوض نموده یا واکنش او را به فشارهای عصبی تعدیل سازید. آموختن اینکه چطور با فشار کنار بیاییم تجربه ای شخصی است و مسیری است که هر کس باید خود طی سازد. اگر واقعا رئیس تان به آخر خط رسیده باشد، هر چقدر هم که کار خود را بی نقص انجام دهید، یا پروژه ها را زودتر از موعد به اتمام یا از او تعریف و تمجید کنید فایده ای نخواهد داشت. البته که نباید کوتاهی کنید و کار را باید به نحو احسن انجام بدهید، اما انتظار معجزه نداشته باشید.
آنچه می توانید انجام بدهید این است که روی خودتان کار نموده و آماده باشید. اول از همه باید خوب کوشش کنید تا بفهمید چرا اعصاب رئیس تان فرسوده است، بعد نهایت سعی خود را به خرج دهید تا بتوانید با او حس همدلی داشته باشید - و این همان توانمندی انسانی بی بدیل در درک واقعیت وجود دیگری است. مهم است که آگاهانه کوشش کنید شرایط عاطفی رئیس خود را تشخیص داده و درک کنید. تعمدا کوشش نموده که جهان، پیشامدها و خودتان را از نگاه رئیس تان دیده تا افق دیدتان گسترده تر گردد. یادتان باشد که همدلی یکی از قابلیت های کلیدی هوش عاطفی به شمار می آید.
گذشته از این، همدلی یاری می نماید که میان خود و رئیس تان یک فاصله عاطفی مناسب بوجود آورید. این کار قدری سخت است چون نمی گردد او را طرد کرد یا ارتباط خود را با او قطع کرد. بلکه باید پیوسته مراقب واکنش های خود بوده و آگاهانه بکوشید که واکنش عاطفی خود را مهار سازید. شرایط را مورد ارزیابی قرار داده تا ببینید آن خط و مرز ذهنی که میان شما و رئیس تان حائل است کجاست. چه بخشی از این فشار روانی و نگرش منفی سهم اوست و کدام بخش به شما تعلق دارد. پس از آن و مهم ترین کاری که باید بکنید این است که با نگاهی دقیق و موشکافانه فشار روحی خود را - در محل کار و در خانه - مورد آنالیز قرار دهید. آیا واقعا حال و روزتان خوب است؟ زود از کوره درمی روید؟ کم حوصله هستید؟ یا… تندخو هستید؟ همه ما گاه این ویژگی ها را داریم. این نوع رفتار (به ویژه در خانه) مشخصه خوبی برای تشخیص مشکل است. اگر می بینید که دارید به طرف مسائل پیش می روید بدانید که شما در یک قدمی فرسودگی شغلی قرار داشته و باید همین حالا کاری بکنید. بخشی از وقت خود را آزاد کنید تا به تمدد اعصاب تان بپردازید.
خودتان را فریب ندهید: تمدد اعصاب با یک مرخصی به دست نخواهد آمد. تعطیلات تابستان گذشته یادتان هست؟ انگار مدت ها پیش بود، نه؟ برای کنار آمدن با فشار عصبی که همه ما امروزه در محیط کار با آن سرو کار داریم، تمدد اعصاب باید یک روش پیوسته و همیشگی زندگی باشد نه یک رویداد گذرا. چند راه حل هست که می دانیم برای اغلب افراد تاثیر داشتخ از جمله خندیدن با همکاران (نه اینکه به رئیس بخندید!)، انجام فعالیت های تفریحی در بیرون از محیط کار، ورزش، معاشرت با دوستان و انتخاب اولویت های سالم. یک چیز دیگر که ضروری است داشته باشید این است که با تصور کردن شرایط دلخواه در محیط کارتان، در ارتباط با رئیس و شاید در محیط خانه در خود احساس امیدواری به وجود آورید. به نظر کار ساده ای می آید و شاید ساده هم باشد. امید در ذات انسان ها است و در مقابله با فشار روحی ناشی از مسائل روزمره واقعا موثر است. دقت کنید و ببینید که دوست دارید چه احساسی داشته باشید و چرا. این کار شما را خوش بین می سازد و باعث می گردد که بیشتر مراقب و متوجه واکنش های خود باشید. این امر مستلزم خودآگاهی عاطفی و خویشتنداری عاطفی است که هر دو از قابلیت های کلیدی هوش عاطفی محسوب می شوند.
منبع: الی گشت