به مناسبت بیستمین و یکمین سالگرد مرگ پرنسس دایانا - کتاب دایانا (غریبه ای در دربار انگلیس) - کتاب ارزان

برای دیدن بریتانیای کبیر با تور انگلیس ارزان همراه باشید.

او برای فعالیت هایش در زمینهٔ جمع آوری پول برای خیریه های بین المللی و همچنین به عنوان یک شخصیت برجسته و مشهور در قرن بیستم شناخته شده بود.

ازدواج او با شاهزادهٔ ولز در تاریخ 29 ژوئیهٔ 1981 در کلیسای جامع سنت پل برگزار گردید که مخاطبانی جهانی داشت و به وسیلهٔ بیش از 750 میلیون نفر تماشا شد با این ازدواج او القاب شاهدخت ولز، دوشس کورنوال، دوشس رافیسِی و کنتس چِستِر را به دست آورد. ثمرهٔ این ازدواج دو پسر بود، شاهزادگان ویلیام و هری، کسانی که در ردیف رسیدن به تاج و تخت بریتانیا دوم و پنجم هستند.

دایانا در یکی از خانواده های اشرافی انگلیس با دودمانی سلطنتی متولد شد. وی با اعلام نامزدی اش به چهره ای جهانی مبدل شد. او برای کارهای خیرخواهانه به رسمیت شناخته شده بود و از سال 1989 تا زمان مرگش، رئیس بیمارستان تخصصی اُرموند بود. دایانا در دوران ازدواجش و پس از آن به عنوان چهرهٔ برجستهٔ مطبوعات باقی ماند و ازدواج او پس از 15 سال با طلاقی در تاریخ 28 اوت 1996 به خاتمه رسید.

توجه رسانه ها و مطبوعات جهان برای آخرین بار در تاریخ 31 اوت 1997 به دایانا جلب شد، روزی که او در یک تصادف رانندگی در پاریس کشته شد. (+)

1- شروع شکوفایی

صدایی شتاب زده که کوشش می کرد هیجان خود را حفظ کند از آن سوی تلفن گفت: دستگاه کشف رمز را روشن کن. این اطاق، نه مقر فرماندهی یک ناو جنگی یا اطاقی محرمانه در کاخ سفید بلکه، دفتر کوچک من در طبقه دوم رستورانی در شمال لندن بود. در دستگاه کشف رمز که روی یک تلفن نصب شده بود اولین جزئیات درباره اخراج رئیس دفتر شاهزاده چارلز (1)، به نام سرلشگر کریستوفر ایرس (2) ضبط شده بود.

صدای ناشناس همراه با صفیر باد از کابین یک تلفن عمومی در یکی از جزایر منتهی الیه شمال غرب اروپا شنیده می شد. این صدا اولین گام در راهی پیچ درپیچ بود که به قلب خانواده سلطنتی منتهی می شد. با این صدا تحقیق درباره واقعیت زندگی شاهزاده دایانا (3)، ازدواج و زندگی او در میان خانواده سلطنتی شروع شد و بعدها به تحقیقی تکان دهنده و آموزنده مبدل شد. من پس از ده سال نظارت بر فعالیت های سلطنت جدید، تألیف کتب متعدد، و اظهارنظر درباره خاندان سلطنتی به وسیله رادیو و تلویزیون در اقصی نقاط جهان، تصور می کردم در این خصوص شناخت کامل دارم. رویدادهای پارسال به من آموخت که اطلاعات من درباره حوادث پشت پرده آهنی کاخ باکینگهام (4) و پشت دیوارهای قرمز آجری کاخ کنزینگتن (5) تا چه اندازه اندک است.

من ماجرای اخراج رئیس دفتر شاهزاده چارلز را در روزنامه ساندی تایمز منتشر کردم. یک هفته بعد، گزارشی مشروح درباره رقابت موجود میان دفاتر چارلز و دایانا چاپ کردم. چند هفته بعد، در سی امین سالگرد تولد دایانا، داستانی درباره یک شخصیت تلویزیونی، یعنی جیمی سویل (6) نوشته و در آن توضیح دادم که چگونه او اسباب آشتی زوج سلطنتی را فراهم کرد. اختلاف آن دو از این قرار بود که چارلز به دایانا پیشنهاد نموده بود که جشن تولد او را در هایگرو (7) برگزار کند، امّا دایانا پیشنهاد شوهرش را نپذیرفته بود.

انتشار این داستانها در روزنامه ساندی تایمز آثار فراوانی به همراه آورد. اول آنکه، تحقیق در قصر درباره منبع اطلاعات من شروع شد. من با تکیه به تجربه طولانی خود می دانستم که چنین تحقیقی دیر یا زود صورت خواهد گرفت. فرمانده ریچارد آیلارد (8)، رئیس جدید دفتر شاهزاده چارلز، به مطالعه دقیق مقاله ها پرداخت تا سرنخی درباره منبع اطلاعاتی من پیدا کند؛ در عین حال، رابرت فلوز (9)، رئیس دفتر مخصوص ملکه، کارکنان داخلی قصر کنزینگتن را مقصر می دانست.

یک پیغام کوتاه تلفنی از طرف آرتور ادواردز (10) صحت این تحقیق را تقویت کرد. ادواردز عکاسی بود که سالهای طولانی برای روزنامه سان (11) کار نموده بود امّا شوخ طبعی وی مانع از آن می شد که انسان تصور کند او از منابع اطلاعاتی عالی در دربار برخوردار است. او در این پیغام تلفنی گفت: مطلب تو را در روزنامه ساندی تایمز درباره جیمی سویل باور نکردم، امّا بعد با یکی از منابع خود تماس گرفتم و معلوم شد که این ماجرا درباره پول بوده است. من فقط تلفن کردم تا به تو هشدار دهم که مواظب باشی، آنها در جستجوی منابع اطلاعاتی تو هستند. (موضوع این تلفن در ماه مارس امسال، یعنی هنگامی که من از جدایی قریب الوقوع دوک و دوشز یورک (12) پرده برداشتم، به گونه ای تعجب آور تائید شد. یکی از معتمدین من از داخل کاخ باکینگهام طی تماسی به من اطلاع داد که یکی از افسران عالیرتبه پلیس دایره حراست کاخ سلطنتی احضار شده است و دستور یافته است پیگیری کند که چه کسی این موضوع را فاش ساخته است. در این تماس با لحنی تند به من اخطار شد که مواظب مکالمات تلفنی خود باشم. ده روز بعد دَرِ دفتر کار مرا شکستند و همه چیز را بهم ریختند.) در عین حال درج این مقالات بکر و بدیع که در آنها دلسوزانه از دایانا طرفداری می شد به اطرافیان دایانا ثابت کرد که خاتمه داستان واقعی او را می توان بطور منصفانه انتشار داد. ترس از کتب و مقالات متعدد که دهمین سالگرد ازدواج چارلز و دایانا و سی امین سالگرد تولّد دایانا را با شکوه فراوان گرامی می داشتند آنها را کم جرأت ساخته بود. زیرا در اکثر آن کتب و مقالات دایانا به صورت دختر ساده و سبکسری ترسیم شده بود که رشد فکری و عاطفی او تحت هدایت شخصیت معقول شوهر جدی او قرار داشت. افکار عمومی تصور می کرد که این زوج، گرچه فراز و نشیب هایی در ازدواج خود داشتند اما، اکنون همسرانی مهربان برای یکدیگر بوده و در عین حال که علائق جداگانه دارند وظیفه ای مشترک آنها را با یکدیگر متحد ساخته است.

من بعدها پی بردم نزدیکان دایانا متوجه شدند که این تصورات فقط هزلی عجیب و غریب از واقعیت است. ملاقات با یکی از نزدیکان دایانا در محیط نامتجانس کارگری در رستورانی کوچک در شمال رویسلیپ (13) در خارج از شهر لندن، در اواسط هفته، نقطه عطف این ماجرا بود. در حالی که دور میزهای اطراف ما مردم نیمرو با ژامبون سرخ نموده می خوردند، در داستانی هراس انگیز از ماهیت واقعی زندگی دایانا در کاخ کنزینگتن پرده برداشته شد. در این داستان، حقایق بدون نظم و ترتیب بیان می شد و آن طرف تکان دهنده این زندگی رؤیایی را آشکار می کرد. به بیان ساده دایانا معتقد بود که چارلز هنوز با رفیقه ای که قبل از ازدواج داشت رابطه دارد. اسم آن زن کامیلا پارکربولز (14)، همسر یکی از اعضای دربار ملکه، است. بعضی از اوقات او با چارلز میزبان مهمانی های شام در کاخ ییلاقی های گرُو در اسکاتلند بود و همراه چارلز به تعطیلات می رفت. در طول این سالها، دایانا اتفاقی به مکالمات تلفنی آنها گوش داده بود، از مکاتبات محبت آمیز او با چارلز مطلع شده بود و در تمام این مدت رفتار آن دو را با یکدیگر در انظار با شیفتگی هراسناکی مشاهده نموده بود.

رابط من در میان صدای کارد و چنگال و بشقاب فاش ساخت که دایانا دو روز قبل از رفتن به مراسم عروسی در کلیسای سن پُل (15) جدا قصد داشت آنرا بر هم زند، زیرا فهمیده بود که چارلز می خواست دستبندی به کامیلا بدهد که اسم خودمانی آنها به صورت فرد (16) و گلیدیس (17) روی آن حک شده بود. دایانا چند هفته قبل تر از این تاریخ، یعنی هنگامی که کامیلا مریض شده بود پی به راز این اسامی برد زیرا در آن موقع چارلز دسته گلی بسیار زیبا برای کامیلا فرستاد که روی آن نوشته شده بود از فرد به گِلیدیس.

در نتیجه، دایانا در روز عروسی اش آنچنان افکار آشفته ای داشت که هرگز در زندگیش تجربه ننموده بود. در ماه عسل، دایانا عکس هایی از کامیلا را که از لای سررسید نامه چارلز بیرون افتاد دید؛ چند وقت بعد چارلز با دکمه سردست هایی که روی آنها حرف C در یکدیگر حک شده بودند سر میز شام حاضر شد. چارلز پذیرفت که این دکمه ها هدیه ای از جانب زنی بوده است که وی او را قبلاً دوست داشته اما دیگر او را از دست داده است. ازدواج آنها با این شروع دروغین، فراز و نشیب های فراوان داشت؛ تا اینکه دیگر آنها به جایی رسیده بودند که تقریبا با یکدیگر حرف نمی زدند. فشار روحی زندگی درباری و ازدواج دایانا باعث بروز بیماری روحی خطرناکی به نام بولیمیا نروسا (18) شد که آشفتگی و بی نظمی در غذا خوردن او به وجود آورد. این بیماری در تمام دوران زندگی درباری اش او را رنج می داد. گاه دایانا به دلیل تنهایی تا آستانه ناامیدی کشیده می شد و دست به خودکشی می زد؛ بعضی از این خودکشی ها جدی نبودند امّا بعضی بسیار خطرناک بودند. دایانا از اغلب دوران زندگی درباری خود با عنوان روزگار سیاه یاد می کرد.

جنبه شیرین و دلپذیر داستان زندگی دایانا آن است که او خود را با زندگی وفق داد و با یاری دوستان و مشاوران خود به سیرت واقعی خود دست یافت. این کتاب توضیح فرایند دگرگونی دایانا از یک فرد شکست خورده به یک فاتح است؛ فرایندی که تا امروز ادامه دارد (19).

چند رویداد موجب این تغییر و تحول شد: ازجمله، دعوایی شبانه با کامیلا، رفتار دایانا پس از سقوط بهمن در کلاسترز (20) در سوئیس که نزدیک بود شوهرش جانش را از دست بدهد، تسلی دادن به ناشناسی مغموم در بیمارستان ناتینگهام و خاتمه مراجعه به خبرنگاران برای درمان پرخوری روانی اش. در سال 1991، هنگامی که دایانا به دوستش آدرییان. وارد. جکسون (21)، که بیماری ایدز گرفته بود و مرگش نزدیک بود، تسلی خاطر می داد فهمید که خیلی تغییر نموده است. این تجربه زندگی او را پربار کرد و موجب شد که خود و عواطفش را بهتر بشناسد و نسبت به خود اطمینان خاطر پیدا کند. بارزترین علامت ظاهری این تحول درونی آن بود که او موهایش را کوتاه کرد و با این کار احساس کرد که از زندگی گذشته اش رهایی یافته است.

اکنون مطالب فراوان برای چاپ یک کتاب آماده بود تا نظر مردم را نسبت به این شاهزاده تغییر دهد. امّا من باید ناشر خود، یعنی مایکل اومارا (22) را که یک امریکایی کله شق از اهالی پنسیلوانیا بود قانع می کردم. او که بیشتر از دیگران عکسهایی از دایانا چاپ نموده بود می پرسید: اگر این دایانا اینقدر بدبخت و تیره روز است پس چرا همواره خنده به لب دارد؟. در آن موقع واقعه دیگری رخ داد که کار مرا در اقناع این ناشر سختتر ساخت. داستان از این قرار بود که یک نفر توانسته بود دفتر خاطراتی جعل کند و ادعا کند که دست نوشته های آن متعلق به هیتلر است و با این اقدام تمام روزنامه های آلمانی و انگلیسی و حتی مورخان سرشناس را اغفال کرد. جعل آن اسناد آنقدرها هم حرفه ای نبود امّا بحث تلویزیونی آن موجب شد که ناشر من نسبت به صحت داستان های من عمیقا بدبین گردد.

من جلسه ای با رابط های درباری و اشخاص ذینفع تشکیل دادم. اومارا، ناشر من، که باید برای چاپ کتاب قانع می شد، قسمت هایی از مصاحبه های ضبط شده را شنید، چند سند را مطالعه کرد و تعدادی از عکس هایی را که تابحال چاپ نشده بود نگاه کرد. وقتی که دستگاه ضبط صوت را خاموش کردم، سکوتی طولانی حکمفرما شد. اومارا پک محکمی به سیگار برگ کوبایی خود زد و گفت: آخر برای اثبات همه اینها چه غلطی می خواهیم بکنیم؟

موضوع اصلی آن بود که چگونه آنها را اثبات کنیم. اکثر مدارک، اسناد و مصاحبه های ما محرمانه بودند و ما نمی توانستیم به آنها استناد کنیم. خاتمه درباره یک روش به توافق رسیدیم. همگی قبول کردیم با دوستان، اقوام و مشاوران دایانا مصاحبه کنیم تا حقایق را از زبان آنها بیرون آورده و بطور جامع تری به چاپ رسانیم. این کار ده ماه طول کشید. یک روز تابستان، در ماه اوت 1991، ما به ملاقات دوست طالع بین دایانا، بنام فلیکس لیل (23)، رفتیم تا درباره شخصیت و زندگی دایانا صحبت کنیم. او چیزی را پیش بینی کرد که کاملاً درست ازآب درآمد و آن این بود که راه ما بسیار سخت و پرپیچ وخم است. او کاملاً حق داشت. ملاقات و مصاحبه با اشخاص مختلف در جاهای متعدد و گوناگون به عمل آمد؛ نزدیک خانه دایانا در گلاسسترشایر (24)، در همشایر (25) و دورست (26)، در اسکاتلند و حتی در امریکا. اشخاصی که با مهربانی به ما یاری نموده بودند تا کتابهای قبلی، خصوصا درون کاخ باکینگهام و دوشس، را منتشر کنیم، باز هم به ما یاری کردند.

رازداری در مصاحبه ها موضوعی اساسی بود. مأمورین عالیرتبه کاخ باکینگهام دوست دارند جریان اخبار مربوط به اعضای خانواده سلطنتی را تحت کنترل داشته باشند. در این خصوص آنها فرقی با سازمان های بزرگ دیگر ندارند. آن دسته از نویسندگانی که بطور مستقل کار می نمایند و در خصوص دربار با بوروکراتها اختلاف نظر دارند فورا متوجه می شوند که درهای کاخ به رویشان بسته و قفل شده و مانع از تحقیق آنها می شوند.

با این وصف، زمانیکه در نامه های گوناگون از اشخاص مختلف تقاضای مصاحبه کردیم معلوم شد که تعداد زیادی از اطرافیان و دوستان دایانا به این نتیجه رسیده بودند که باید برای زندگی دایانا کاری صورت بگیرد و حقایق برملا گردد. آنها معتقد بودند که حقیقت زندگی سخت دایانا باید برای همواره بازگو گردد. در این مصاحبه ها، که اکثر روی نوار ضبط شده بود و بعضی از آنها محرمانه و غیرقابل استناد بود، حقایق گذشته عمیقا مورد تائید قرار می گرفت. یکی از دوستان بسیار نزدیک دایانا در توضیح علت همکاری خود گفت که ما ده سال نشستیم و نابود شدن دایانا را نظاره کردیم. ما اغلب درباره او می گفتیم که باید کاری در حق او صورت گیرد، اما هیچ کاری صورت نگرفت. برای همه ما سخت بود که ببینیم شمعی فروزان تحت نظام سلطنتی و ازدواجی پوشالی به تدریج رو به خاموشی گراید.

تحقیق ما اقدامی محرمانه بود که بایست به سرعت انجام می شد زیرا بلافاصله آشکار شد که دایانا تا موعد پیشنهادی چاپ کتاب، یعنی ماه سپتامبر، احتمالاً دربار را ترک نموده است.

جیمز گیلبی (27)، عضوی از خانواده ای ثروتمند قدیمی انگلیسی که دایانا را از هفده سالگی می شناخت، گفته بود که دایانا به او گفته بود که از ماه ژوئیه به بعد دیگر قرارملاقاتی در سررسید نامه اش ننوشته است چون فکر نمی نماید که دیگر در دربار بماند. شاید این کار آرزویی بود که دایانا می خواست آنرا محقّق سازد امّا ما نمی توانستیم از آن موقعیت ناپایدار امکاناتی بدست آوریم. بنابراین چاپ کتاب را تا ماه ژوئن به جلو انداختیم. این اقدام ما درست و عاقلانه ازآب درآمد زیرا دوشس یورک بطور ناگهانی دربار را برای همواره در ماه مارس ترک کرد.

به موازات انجام مصاحبه ها و تحقیقات ما، سیمایی از دایانا نمایان شد که با سیمای پر زرق وبرق قبلی وی کاملاً تفاوت داشت. در سیمای جدید، دایانا از پس لبخندهایی که در انظار بر لب داشت به صورت زن جوان، تنها و غمگینی بود که ازدواجی عاری از عشق را تحمل می کرد، در نظر ملکه و دیگر اعضای خانواده سلطنت یک بیگانه بود و در اکثر موارد با آداب و مقاصد تحمیلی نظام سلطنتی مخالف بود. دوناتوفولو (28)، که زمانی پرستاری دوک ویندسور (29) را برعهده داشت و دایانا را در جلسات طب سوزنی و مراقبه مرتب ملاقات می کرد، می گفت: دایانا زندانی یک نظام است، درست همانند زنی که در هالووی (30) زندانی باشد.

دایانا در اطاق های خصوصی خود در کاخ کنزینگتن در میان انبوهی از قاب عکس های نقره ای و ظروف چینی هرند (31) و دیگر خرت وپرت هایش یک دستگاه کاغذ خردکن داشت که آنرا از کسی مخفی نمی کرد و نامه هایش را با آن خرد می کرد و یک دستگاه کشف رمز تلفن داشت که مکالمه تلفنی او برای دیگران نامفهوم بماند. در تابستان گذشته دایانا مخفیانه اطاقهایش را با دستگاهی الکترونیک تفتیش کرد تا شاید میکروفون های مخفی پیدا کند؛ البته هیچ چیز پیدا نشد امّا شک دایانا ادامه داشت. او حتی سخت مواظب بود که چه چیزهایی در سطل آشغال می اندازد. هیچ کس و هیچ چیز قابل اعتماد نبود.

بدون شک او احساس می کرد برای داشتن یک زندگی سلطنتی بهای گزافی پرداخته است. او امید روزی را داشت که بتواند تعطیلات آخر هفته را در پاریس بگذراند و یا، به قول خودش: بتوانم در ساحل بدون محافظ بدوم. دایانا برای تحمل ازدواج و موقعیت دردناک خود در رؤیاها و آرزوهای گوناگون خود غرق می شد. گرچه دایانا هنگام دوری از شوهرش بر زندگی خود تسلط کامل داشت امّا سرگذشت او در آینده معلوم نبود.

دایانا دائما درباره معضل اصلی زندگی خود بحث می کرد. او فکر می کرد اگر طلاق بگیرد، بچه ها را از دست خواهد داد و دیگر امکان ندارد از استعدادها و مهارت های خاص خود برای یاری به نیازمندان، ازجمله بی خانمانها، بیماران مبتلا به ایدز یا جذام استفاده کند. از طرف دیگر، اگر طلاق نگیرد، ازدواجش زندانی است که امید به خوشبختی در آن بسیار اندک است. کارولین بارتولومیو، که از دوران دبستان با دایانا دوست بود می گفت که دایانا زن خوشبختی نیست ولی روزی او خوشبخت بود. من واقعا آرزو می کنم که او به خوشبختی واقعی دست یابد چون استحقاق آنرا دارد. دایانا موقعیت اجتماعی محدودی داشت، امّا زندگی در کنار دو پسرش، به نامهای شاهزاده ویلیام (32) و شاهزاده هری (33) بزرگترین لذت برای او بود. بدون شک آن دو مهم ترین افراد در زندگی دایانا بوده و تنها حامیان او در جهانی دربسته و خردنماینده دربار هستند.

دایانا می گفت: من می خواهم بچه هایم را طوری بزرگ کنم که آسوده خاطر بوده و هیچوقت به چیزی حسرت نبرند. این طرز فکر زندگی مرا به مراتب آسانتر نموده است. من بچه هایم را طوری بغل می کنم که نفسم بند می آید و شب ها با آنها به رختخواب می روم. من همواره آنها را از عشق و محبت سیراب می کنم. این خیلی مهم است.

دایانا عقیده داشت که بالاخره روزی ویلیام پادشاه خواهد شد ولی او خود مطمئنا هرگز ملکه نخواهد شد. او فکر می کرد که سرنوشت او از قبل رقم زده شده است و او برای وظایف دیگری انتخاب شده است و زندگی درباری در مقابل وظایف حقیقی او ثانوی است. او احساس می کرد که او انتخاب شده است تا به بیماران، تیره بختها و افراد رو به موت یاری کند. آن سرچشمه های معنوی که او را در تاریک ترین لحظات حفظ و تقویت می کردند اکنون در همدردی او با نیازمندان متجلی می شدند. نهمین کنت اسپنسر (34)، برادر دایانا، می گفت: این خواست خدا است و من از نیرو و عزم او تعجب می کنم. از نظر من او یک مسیحی کامل و تمام عیار است و راستا زندگی او مورد غبطه دیگران است. من مطمئن هستم که او با این عزم استوار و با چنین شخصیت و موقعیتی می تواند همواره به کارهای عام المنفعه و مردمی ادامه دهد.

موضوع عجیب آن است که اگر دایانا در ازدواج خوشبخت می شد. این خصایص در او خاموش می ماند. کارهای خاص او مانند تسلی دادن به اشخاص داغدیده و پرستاری از بیماران لاعلاج موجب رضایت خاطر او می شدند او می گفت: من تشنه و عاشق این کار هستم و نمی توانم منتظر بمانم. دایانا در ده سال گذشته خیلی رنج برد ولی این رنج تجربه ای شد تا او وظایفی را که در مرحله دوّم زندگی می پذیرد به خوبی انجام دهد. مادر ترزا (35) به دایانا که به رُم سفر نموده بود گفته بود: برای دردمندی با دیگران باید خود دردمند باشی، و دایانا کاملاً با این گفته موافق بود.

دایانا به موازات کوشش در کسب آرامش و آسایش نسبی در زندگی، اذعان می کرد که پیشرفت هایی در این زمینه داشته است و می گفت: من رهایی یافتم، زندگی من دگرگون شده است و این شروع شکوفایی است.

2. انتظار داشتند من یک پسر باشم

این انتظار بر حافظه دایانا حک شده بود. دایانا اسپنسر پائین پله های سنگی در خانه شان در نورفوک (36) نشسته بود و به نرده آهنی کنار پله ها تکیه داده بود. در اطراف او هیاهوی زیادی برپا بود. او صدای چمدان ها را که پدرش در ماشین جا می داد، صدای پای مادرش روی شن های حیاط، صدای بسته شدن در ماشین و صدای موتور ماشین را که دور می شد می شنید. مادرش را دید که همزمان از در باغ پارک هاوس (37) و از زندگی دایانا بیرون رفت. در آن موقع دایانا شش ساله بود. امّا تا سالها بعد این تصویر را به وضوح به یاد داشت و آن درد جانکاه را احساس می کرد. درد ناشی از احساس طرد شدن، احساس شکست اعتماد و محبت، و احساس تنهایی که همه در نتیجه جدایی پدر و مادرش ایجاد شده بود.

ممکن است این جدایی طور دیگری رخ داده باشد امّا تصویری که دایانا از کودکی در ذهن داشت همواره اینچنین بود. لحظات و موقعیت های دیگری نیز ذهن دایانا را مشغول می کرد. صدای گریه مادرش، تصویر پدرش که در تنهایی می نشست و صحبتی نمی کرد، پرستارهای متعددی که دایانا از آنها متنفر بود، رفت وآمدهای تمام نشدنی او و برادرش بین پدر و مادرشان، صدای هق هق گریه برادر کوچکش تا بخواب رود، و این احساس ناراحت نماینده که چرا او پسر به جهان نیامده و اطرافیان او را به چشم یک مزاحم می نگریستند. او آرزو داشت که او را در آغوش گرفته و ببوسند. فهرستی از اسباب بازیهای فروشگاه معروف هملیز (38) را به او داده بودند تا هرچه می خواهد انتخاب کند. دوران کودکی او از نظر مادی بی نقص بود امّا از نظر عاطفی بسیار بد بود و او از نظر محبت خانوادگی بسیار در مضیقه بود. طالع بین او، فلیکس لیل، می گفت که پیشینه خانوادگی او درخشان بود اما او دوران کودکی بسیار سختی داشت.

دایانا در اواخر بعدازظهر اول ماه ژوئیه 1961 به جهان آمد. او سومین دختر آقای آلترپ که در آن موقع 37 سال داشت و خانم آلژروپ که دوازده سال از شوهرش کوچکتر بود محسوب می شد. وزن دایانا در هنگام تولد سه کیلو و نیم بود و گرچه پدرش از سلامتی این نوزاد خرسند بود امّا همه این احساس را بروز می دادند که از دختر بودن او متعجب و ناراحت هستند زیرا مدتها بود که همه انتظار داشتند پسری به جهان آید تا نام خانواده اسپنسر را به ارث برده و زنده نگه دارد. آن زن و شوهر آنچنان در انتظار یک پسر بودند که حتی اسم دختری را در نظر نگرفته بودند؛ آنها بعد از یک هفته، اسم او را دایانا فرانسیس گذاشتند زیرا فرانسیس اسم مادرش و دایانا اسم یکی از اجداد خانواده اسپنسر بود.

گرچه آقای آلترپ، کنت اسپنسر متوفی، یعنی پدر دایانا، به این دختر جدید به عنوان نورچشمی خود می بالید، امّا سخنان او در خصوص سلامتی جسمی این نوزاد کنایه ای بود از وقایع گذشته. درست هیجده ماه قبل از آن، مادر دایانا پسری به جهان آورده بود به اسم جان (39) که آنقدر ناقص و مریض بود که فقط ده ساعت زنده ماند. این زوج بخاطر نداشتن پسر دوران آشفته و سختی را می گذراندند. بزرگترهای فامیل اصرار می کردند که این زن نقصی دارد و باید به پزشک مراجعه کند. آنها می خواستند بدانند که چرا او دخترزا است. خانم اکترپ به کلینیک های متعدد در خیابان هارلی استریت (40) فرستاده شد تا آزمایشهایی را طی کند. مادر دایانا زنی بود بسیار مغرور، سرسخت و ستیزه جو؛ این آزمایشها برای او بسیار تحقیرنماینده و دور از انصاف بود و او از آن دوران تجربه بسیار بدی داشت، به ویژه آنکه امروزه معلوم شده است جنسیت بچه را مرد معین می نماید. پسرش، چارلز، یا کنت اسپنسر جدید، می گفت: آن دوران برای پدر و مادر بسیار سخت بود و احتمالا علت متارکه آنها همین دوره بود زیرا به نظر من آنها نتوانستند بر آن مشکل فائق آیند. دایانا هنوز خیلی بچه بود که در کانون عصبانیت های خانوادگی نهاده شد و احساس می کرد که وجودش موجب رنجش خاطر است. او در این مورد اذعان می کرد که چون او والدین و خانواده اش را مأیوس نموده است گنهکار و مقصر است. دایانا اکنون آموخته است که این احساس را جدا بپذیرد.

سه سال بعد از تولد دایانا، پسری که مدتها منتظرش بودند بالاخره به جهان آمد. برخلاف دایانا که هنگام غسل تعمید و نامگذاری در کلیسای سندرینگهام (41) از افراد عادی و ثروتمند به عنوان پدر و مادر تعمیدی دعوت شده بود، برادر دایانا یعنی چارلز، به صومعه بزرگ وست مینیستر (42) برده شد تا غسل تعمید و نامگذاری گردد. ملکه به عنوان مهمترین مادر تعمیدی حضور یافت. این کودک وارث ثروتی بود که در قرن پانزدهم میلادی اندوخته شده بود و گرچه اکنون رو به اتمام بود امّا میزان آن هنوز قابل توجه بود. زمانی که اسپنسر ها ثروتمندترین بازرگانان گوسفند در اروپا بودند یک قلمرو کنت نشین از چارلز اول گرفتند، خانه ای بنام آلترپ هاوس در نورث همشیر بنا نهادند، یک علامت نجیب زادگی دریافت کردند که روی آن شعار خانوادگی آنها، یعنی خداوند از حق دفاع می نماید حک شد و سپس به جمع آوری آثار هنری ازجمله آنتیک، کتب و اشیاء هنری پرداختند.

تا سه قرن بعد، اسپنسر (43) ها در کاخ های گنزینگتن، باکینگهام و وست مینستر زندگی کردند زیرا صاحب مناصب درباری و حکومتی بودند. گرچه کسی از خانواده اسپنسرها به مدارج عالی قدرت دست پیدا نکرد امّا همه آنها در سلسله مراتب قدرت حضوری مطمئن داشتند. آنها به مقامها و درجاتی از قبیل شوالیه، عضو شورای سلطنتی، سفیرکبیر، و فرمانده نیروی درای دست یافتند و حتی سومین کنت اسپنسر نزدیک بود نخست وزیر هم بگردد. نسب آنها به چارلز دوم، پادشاه انگلستان، دوک های مارلبورو (44)، دونشر (45)، ابرکورن (46)، و در اثر بازی روزگار، به هفت رئیس جمهوری آمریکا ازجمله فرانکلین روزولت و حتی هنرپیشه معروف، همفری بوگارت، و گویا، به گانگستر معروف یعنی آل کاپون می رسد. اسپنسر ها اصولاً دنبال مشاغل اداری بی سروصدا می رفتند و به این اصل اعتقاد داشتند که سخاوت و بزرگواری نشانه نجیب زادگی است و این اعتقاد را در کارهایی که برای پادشاه انجام می دادند نشان می دادند. اسپنسرها نسل اندرنسل شغل های درباری داشتند. مثلاً وزیر دربار، رئیس اصطبل سلطنتی، (که به هیچ وجه شغل پائینی نبود)، ندیمه ملکه، و شغل های دیگر درباری داشتند؛ مادربزرگ پدری دایانا، بنام کنتس اسپنسر، ندیمه ملکه الیزابت، ملکه مادر، و مادربزرگ مادری دایانا بنام خانم روت فرموی (47) یکی از ندیمه های کنونی ملکه بود. او این شغل را در حدود سی سال است که دارد. کنت اسپنسر فقید، یعنی پدر دایانا، رئیس اصطبل سلطنتی جرج ششم (48) و ملکه کنونی بود.

دایانا (غریبه ای در دربار انگلیس)

نویسنده : اندرو مورتن

مترجم : سیاوش فولادفر

ناشر: انتشارات کویر

تعداد صفحات : 288 صفحه