عصبانی نیستیم...

به گزارش کتاب ارزان، این روزها با افزایش پرخاشگری هایمان در زندگی روزمره، به نظر می رسد شرایط هشدار را هم پشت سر گذاشته ایم. شهروندانی هستیم که هر کدام ممکن است با یک تلنگر بغضی را تبدیل به فریاد کنیم. یا چه بسا این خشم و استیصال را به یک افسردگی عمیق ببازیم و گوشه ای در انفعال روزگار بگذرانیم. بسیاری از روانشناسان ریشه افسردگی های عمیق را خشمی فروخورده می دانند و معتقدند یکی از دلایل بسیار مؤثر در بروز افسردگی، خشم است.

عصبانی نیستیم...

به گزارش خبرنگاران، روزنامه ایران نوشت: حال روحی جامعه ما خوب نیست. موضوع قابل انکار و کتمان نیست، همه معترف اند به این که ما عصبانی هستیم، افسرده ایم به این که حوصله یکدیگر را نداریم. به این که گفت و گو در مفهوم صحیح آن، مدت هاست از میان مان رخت بسته و رفته و ما مانده ایم و فریادهایی که نمی دانیم باید به سر چه کسی بزنیم و همین است که به ساده ترین تلنگر خشم و عصبانیتی که نتیجه تلنبار شدن مجموعه ای از استیصال ها و نگفتن ها و خشم های کوچک و بزرگ است را بروز می دهیم. در خیابان، مترو، تاکسی، محل کار، منزل و... کلمات مدام توی ذهنمان رژه می فرایند، تکرار پشت تکرار، کلماتی محدود و آشنا کلافه مان می کنند: بریدم. کم آوردم. آن قدر که فکر جور کردن زندگی ام هستم، فکر خود زندگی نیستم. داره یادم میره عشق چیه این کلمات برای ذهن همه ما آشناست.

حال همه ما خوب نیست

مسافر به قیمت کرایه تاکسی اعتراض می کند، با همان جمله همیشگی: این راستا، راستا هر روز منه، هر روز [...] تومن کرایه می دم راننده کوتاه نمی آید، مسافر با عصبانیت در را پشت سرش محکم می بندد و می رود، راننده به بد و بیراه گفتن اکتفا نمی کند، پیاده می شود به اعتراض که چرا در رو می کوبی و همین مقدمه مشاجره و نزاعی است تکراری و تکثیر شونده.

سیب زمینی های خلال شده زیر پای دو مرد له می شوند و فریادهایشان فضای فودکورت را پر کرده، یقه یکدیگر را گرفته اند و میانجی گری دیگران چاره ساز نیست. دلیل این گلاویز شدن، یک سوء تفاهم کوچک است که با یک عذرخواهی ساده حل می شود اما آدم هایی که روزها و ماه ها و سال ها خشمی را در گلویشان پنهان کرده و مجال بیانش را نداشتند، به عذرخواهی و گفت و گو اعتقادی ندارند.

در چنین مواقعی حق را به چه کسی باید داد؟ ما کدام سوی ماجرا ایستاده ایم؟ چقدر توان این را داریم که در شرایط مشابه رواداری پیشه کنیم و کار را به خشونت نکشانیم؟

همه ما در زندگی روزمره مان شاهدان عینی نزاع هایی هستیم که هر روز مثل جرقه های کوچک در گوشه و کنار شهر زنگ هشداری را به صدا درمی آورند که کسی قصد جدی گرفتنش را ندارد. خشم نهفته زیر پوست جامعه تنها به رفتار در خیابان یا مکان های عمومی محدود نمی شود، بخش عمده ای از این خشم در جامعه را می توان در خشونت کلامی کاربران فضای مجازی مشاهده کرد. افرادی که تمام خستگی ها و خشم و نفرت خود را لابه لای کلمات و اظهار نظرها پنهان می کنند و مثل پتکی به سر کاربران دیگر می کوبند. کار سختی نیست مطالعه و رصد خشمی که به قدر چند میلیون کاربر ایرانی در شبکه های اجتماعی تکثیر شده است.

این معادله دو سو دارد؛ سویی که خشم را بروز می دهد و سویی که مخاطب این خشم است. اگر میزان تحمل و رواداری در یک سوی این معادله بیشتر باشد، شاید بتوان امیدوار بود به این که ماجرا به نزاع منتهی نشود اما مسأله این است که هر دو سوی این معادله از آستانه تحمل پایینی برخوردارند. در بسیاری موارد فرقی ندارد که ما کدام سوی ماجرا باشیم، آن چه بروز می دهیم رفتاری است که گاهی به مراتب تهاجمی تر از رفتار طرف مقابل است.

سال ها پیش کارشناسان درباره شرایط نگران کننده روحیه پرخاشگری در جامعه هشدار دادند. نتیجه هشدارها شد تأسیس مراکزی در چند نقطه پایتخت که قرار بود به مردم مهارت های کنترل خشم را آموزش دهد، مراکزی که همان روزها هم تأثیر گذاری کافی را در جامعه نداشتند و خیلی زود در میان هیاهو گم شدند. مردم ماندند و خشمی که نمی دانستند از کجاست و باید با آن چه کنند، فقط می دانستند هست. خشمی که یک روز در نزاع های خیابانی بروز پیدا می کند، یک روز در کامنت های یک شبکه اجتماعی، یک روز در افزایش آمار طلاق، روز دیگر در افزایش مصرف مواد مخدر یا نقاب عوض می کند و در هیبت افسردگی نمایان می شود. این روزها با افزایش پرخاشگری هایمان در زندگی روزمره، به نظر می رسد شرایط هشدار را هم پشت سر گذاشته ایم. شهفرایندانی هستیم که هر کدام ممکن است با یک تلنگر بغضی را تبدیل به فریاد کنیم. یا چه بسا این خشم و استیصال را به یک افسردگی عمیق ببازیم و گوشه ای در انفعال روزگار بگذرانیم. بسیاری از روانشناسان ریشه افسردگی های عمیق را خشمی فروخورده می دانند و معتقدند یکی از دلایل بسیار مؤثر در بروز افسردگی، خشم است.

همدلی یا هم زبانی؟

چند روز پیش وزیر بهداشت از شیوع افسردگی و شرایط روان های گرفتار گفت و اعلام نمود که می خواهد زنگ خطر بزرگی را به صدا درآورد. زنگ خطر شرایط روان جامعه ای که خشم در آن به افسردگی تبدیل شده و این مرحله خطرناکی است. اما تجربه می گوید ما به نوشداروهای بعد از مرگ سهراب معتقدتریم تا توجه به هشدارها و زنگ خطرها. ما عادت داریم تا روز فاجعه صبر کنیم.

امروز حال روحی ما خوش نیست. با تزریق شادی های باسمه ای هم نمی توان حال نزار جامعه را خوب کرد. باید سیاستگذاران جامعه باور کنند که ما امروز به یک همدردی جدی نیاز داریم. به یک همدلی که شعاری نباشد. نیاز داریم که یک نفر بداند چه می گوییم و چه می خواهیم. جامعه امروز بیش از هر چیز به درک شدن نیاز دارد. تصمیم گیران باید این همدلی را از یک جایی آغاز کنند. فارغ از تمام سیاست ها و شعارها. باید تغییر رویه دهند و شاید این همان چیزی است که در پس هشدار وزیر بهداشت پنهان شده، رفتارهای سیاستگذاران جامعه تا به امروز در برخورد با جامعه نتیجه ای جز خشم و افسردگی نداشته و امروز برای نجات روان جامعه باید رویه ها تغییر کند. باید بپذیرند که حال آدم ها را همدلانه بپرسند و درک کنند.

منبع: خبرگزاری ایسنا
انتشار: 23 بهمن 1398 بروزرسانی: 6 مهر 1399 گردآورنده: discountbook.ir شناسه مطلب: 663

به "عصبانی نیستیم..." امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "عصبانی نیستیم..."

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید