هامیوپاتی چیست؟ - کتاب ارزان

نویسنده: بهزاد زمانی مقدم

بیش از یک دهه از عمر هامیوپاتی در ایران می گذرد. پس از طی این سالها، هنوز عده ای آن را اعجاز و عده ای آن را خرافه یا تلقین می پندارند. موارد عملی زیاد بیماران شفایافته از طریق هامیوپاتی، گرد خرافی آن را زدوده و در عمل آن را طبی کارا جلوه داده است. از طرفی درمان نوزادان، دام و یا گیاهان از طریق هامیوپاتی، حکایت از تلقینی نبودن این روش دارد. اما سؤال این است که آیا واقعاً این روش اعجاز می نماید؟

فرایندی که در قالب شناخته های علمی مانگنجد و از سطح درک عموم مردم فراتر باشد، غالباً اعجاز خوانده می شود. حدوداً ششصد سال پیش از میلاد، ارشمیدس از راه دور بادبانهای کشتی دشمن را به آتش کشید. این کار ارشمیدس از نظر مردم آن موقع اعجاز خوانده شد. اما امروزه دانش اپتیک به قدری توسعه یافته است که دانش آموزان اول دبیرستان هم می دانند که او با استفاده از یک آینه کروی بزرگ، پرتوهای نور خورشید را بر بادبانهای دشمن کانونی نموده و آنها را به آتش کشید. شاید امروزه کودکی با استفاده از یک عدسی ساده هم کاری مشابه ارشمیدس انجام دهد و کاغذی را به آتش بکشد. با توجه به افزایش سطح دانش عموم، این کار نه اعجاز و نه متافیزیکی به نظر می آید. باید در نظر داشت که برای رسیدن به این دیدگاه تقریباً دو هزار سال زمان لازم بود!

قالبهای فکری و شناختهای علمی ما از جهان آنقدر محدود هستند که هرگز نمی توان ادعا کرد هر چیزی که در الگوی فکری و علمی ما نگنجد، وجود ندارد. این پیغامدی از فعالیتهای علمی است که امروزه دانشمندان بزرگ غرب در جهت اتحاد شاخه های مختلف علوم (فیزیک، شیمی، پزشکی و...)، برای رسیدن به نگرشی یگانه، انجام می دهند تا به وحدتی که در دیدگاههای عرفانی شرق وجود دارد، برسند. مسلماً چنین دیدگاه کل نگر و جامعی نسبت به هستی می تواند برداشت ما را از جهان پیرامون کاملتر و مفهومتر کند. در این بین وظیفه محققین و افراد علمی این است که با تبادل اطلاعات خود و همفکری با یکدیگر در جهت دسترسی به دیدگاه جامع تر یاری نمایند.

هامیوپاتی چیست؟

این واژه از ترکیب homoeo به معنی مشابه و Pathy به معنی بیماری ساخته شده و در کل به معنی مشابه بیماری است. ریشه این علم در داروهای گیاهی مشرق زمین و مبدأ آن آلمان است. بنیان گذار این علم، پزشکی به نام هانه من (Hahneman) بود که در سال 1755 میلادی در آلمان به جهان آمد. این شخص پس از مرگ فرزندش پیشه پزشکی را رها کرد و به ترجمه کتب مختلف روی آورد. وی در اوایل سال 1790 که مشغول ترجمه رساله دارویی کالین Cullens Treatise on Materia Medica)) بود، به گزارشی در رابطه با اثر دارویی گنه گنه بر مالاریا برخورد کرد. در این گزارش تلخی گنه گنه برای رفع کردن بیماری مالاریا مفید شناخته شده بود. هانه من، که این جمله نظرش را جلب نموده بود، تصمیم به تجربه شخصی این دارو گرفت. او اندازهی گنه گنه را تهیه کرد و آن را به شکل پودر درآورد و پس از چشیدن، از طعم تلخ و تند آن خوشش آمد. او در حین انجام کار، گهگاه مزه ای به دهان خود می داد. اما با توجه به سابقه و اطلاعات پزشکی گذشته خود، چند روز پس از مصرف این گیاه، متوجه شد که به عوارضی مشابه آنچه که افراد مبتلا به مالاریا دارند دچار شده است.

آیا ممکن است از بین برنده یک بیماری، عامل بروز آن بیماری هم باشد؟ این اولین جرقه برای آغاز علم هامیوپاتی بود. هانه من پودر گنه گنه را برای افرادی که بیماری مالاریا داشتند، به کار گرفت و با تعجب بسیار دید که این افراد رو به بهبودی می فرایند. پس عامل به وجود آورنده یک بیماری، در صورت وجود آن بیماری در بدن، عامل از بین برنده آن بیماری هم هست. به عبارت دیگر، دارویی عامل بیماری را درمان می نماید که بتواند همان علائم را در افراد سالم هم ایجاد کند. این نتیجه ای بود که هانه من پس از آزمایشهای مکرر به دست آورد و بر این اساس (که آن را اصل مشابهت نامید)، علم هامیوپاتی را بنا نهاد.

در هامیوپاتی باید تشخیص داد که چه چیز شخص را بیمار نموده است تا از طریق همان چیز بیماری را از بین بُرد. برای این منظور هانه من از افراد سالم داوطلبی که حاضر به خوردن این مواد بودند، یاری می گرفت و پس از مدتی هر تغییر یا هر بیماری که در آنها ظاهر می شد (در احساس، روان و جسم) یادداشت می کرد. این عمل را که هانه من، اثبات اثر دارو (Proving) نام نهاد، مشخص می نماید که یک داروی خاص در افراد چه عارضه هایی را ایجاد می نماید و در صورت بروز این عارضه ها در افراد مختلف، می توان از طریق همان دارو عارضه ها را از بین برد.

از جمله داروهایی که خود هانه من اثبات اثر کرد، داروی Arsenicum Alb. بود که همان ماده اصلی مرگ موش است. هانه من این دارو را که سم کشنده ای بود، به صورت رقیق شده در آب اثبات اثر کرد و با کمال تعجب، از داروی بسیار رقیق شده سمی که توقع تغییر چندانی نمی رفت، اثر بزرگی را مشاهده کرد. به همین علت داروهای اثبات شده قبلی را به شکل رقیق شده در آب، مجدداً اثبات کرد و با شگفتی تمام پی برد که در خصوص تمام داروها، داروی رقیق شده اثر بیشتری دارد و هر چه درجه رقت بالاتر رود، داروی قویتری به دست می آید.

گاهی اوقات این درجه رقت به قدری بالا می رود که عملاً می توان گفت داروی نهایی همان آب خالص است. برای مثال دارویی که سی بار با نسبت یک صدم رقیق شده است، به مراتب اثر کمتری نسبت به همان داروی با نسبت یک صدم، ولی یک میلیون بار رقیق شده را دارد و این مسأله ای بود که با توجه به علوم شناختی آن موقع به درستی قابل توصیف نبود.

آیا هامیوپاتی یک روش تلقینی است؟

اگر یک سانتی متر مکعب (سی سی) نمک خالص را در 99 سانتی متر مکعب آب مقطر (به نسبت یک صدم) حل کنیم، درجه رقت این محلول خواهد بود. یعنی به ازای هر صد مولکول آب، یک مولکول نمک در محلول وجود دارد. اکنون اگر این عمل رقیق سازی را دوباره انجام دهیم، یعنی یک سانتی متر مکعب از محلول اخیر را با 99 سانتی متر مکعب آب مقطر دیگر حل کنیم، درجه رقت به می رسد و اگر این عمل را 30 بار تکرار کنیم، درجه رقت محلول به خواهد رسید. یعنی به ازای هر مولکول آب یک مولکول نمک خواهیم داشت. با توجه به عدد آوو گادرو ، مولکول آب تقریباً معادل آب است (یعنی بیش از ده هزار برابر آب اقیانوسهای جهان). در نتیجه آخرین ظرف رقیق سازی پس از سی بار که حاوی 100 سانتی متر مکعب محلول است (تقریباً 100 گرم)، با احتمال قریب به یقین عاری از مولکولهای نمک است و در واقع آب خالص است.

بنابراین نخستین اشکالی که به پزشکی هامیوپاتی گرفته می شود، تلقینی بودن آن است. یعنی در این روش، پزشک چند قطره آب خالص را (که بر روی قند یا نقل چکانیده شده است) به بیمار خود می دهد و شخص را به روش تلقینی از دست بیماریهای سخت رهایی می دهد!؟

وجود تلقین در هر روش درمانی (حتی پزشکی رایج)، به اسم ابزار یاری درمانی، شایع و مفید است و ممکن است یک هامیوپات هم از نیروی تلقین در درمانهای خود یاری بگیرد. اما به هیچ وجه نمی توان نتیجه گرفت که هامیوپاتی یک روش تلقینی است، زیرا با استفاده از این روش، دام، طیور و گیاهان که ادراک و احساسی مانند انسان ندارند و تلقین ناپذیر هستند و یا نوزاد و کودک، هم درمان می شوند. پس تلقینی بودن این روش درمانی، فرضیه نادرستی است.

اکنون این سؤال مطرح می شود که واقعاً این روش درمانی چگونه عمل می نماید؟ آیا ممکن است داروی رقیق شده ای که به طور یقین آب خالص است، شخص را درمان کند؟ و آیا مولکولهای آب پیش از فرایند رقیق سازی و پس از آن تغییر می نمایند؟

فراتر از ماده

تقسیم مواد به قطعات کوچکتر از طریق یونانیان در گذشته های دور آنالیز شده است. دموکریتیوس (زیمقراطیس) مرزی برای این تقسیم مشخص کرد که پس از آن مرز به ذرات غیرقابل رؤیت و غیرقابل شکست (آ- تومیک) می رسیم. دو هزار سال پس از او، جان دالتون (John Dalton) نشان داد که تمام مواد جهان از مصالح ساختمانی بنیادی یا اتم ساخته شده اند.

اما اکنون می دانیم که تقسیم بیشتر هم امکان پذیر است و اتمها را می توان به ذرات بنیادی تر از الکترون، پروتون و نوترون هم تقسیم کرد. در گذشته ابتدا مدلهای سیاره ای (بوهر) را برای ذرات زیراتمی در نظر گرفتند. به این صورت که الکترونها در مداری حول هسته مرکزی (پروتون و نوترون) می چرخند. با پیدایش مکانیک کوانتومی مشخص شد که الکترون هسته را به صورت ابری احاطه می نماید و در اربیتال خاصی به شکل موج ارتعاش می نماید و در مرکز اتم، هسته فشرده ای وجود دارد که تقریباً تمام جرم اتم و تقریباً تمام انرژی آن را در بر گرفته است. اگر اتم به شکل یک استادیوم بزرگ در نظر گرفته شود، این هسته به اندازه نخودی در مرکز این میدان بزرگ قرار گرفته است.

همه مواد که از اتمها تشکیل شده اند، به همین صورت تقریباً توخالی اند. اگر فضاهای خالی بدن یک شخص را (مانند حفره های یک اسفنج) بیرون بکشیم، از آن شخص توده کوچکی به جای می ماند که حجم آن به اندازه تخم یک مگس است.

ما انسانهای مجوف هستیم و بدن پوک ما با نیروهای الکترومغناطیسی و هسته ای مهار شده است. در حقیقت اگر چشمهای ما خلاف این را نشان می دهند، به علت نقص بینایی ما است.

از این رو فرق چندانی بین اجزای جانداران و جمادات نیست، هر دو ترکیبی از ذرات بنیادی یکسان اند که کنار هم جمع شده اند. تنها اختلاف واقعی این است که اتمهای حیاتی سازمان یافته اند. این اتمها به شکل طرحهای خودبازساز، گرد آمده اند و از طریق ترمیم و جانفشانی خود با آشفتگیهای کیهانی یا هر گونه آنتروپی و بی نظمی ضد حیاتی مقابله می نمایند و سعی در ایجاد یک موازنه حیاتی دارند. چنین قدرتی که در تک تک سلولهای حیاتی نمایان است، چیزی فراتر از ماده است.

میدان های حیاتی

هارولدبور (Harold Bur) از دانشگاه ییل (Yale) برای اولین بار با انجام یک آزمایش ساده، به وجود میدان در اطراف موجود زنده پی برد. او با توجه به یک مولد الکتریکی که در آن آهنربا در داخل سیم پیچ دوران می نماید و جریان فراوری می نماید، سمندری را (حیوان دوزیست شبیه مارمولک) در یک ظرف آب نمک قرار داد و ظرف را به دور سمندر چرخاند. الکترودهایی که در این ظرف وجود داشتند و به یک گالوانومتر حساس متصل شده بودند، یک جریان متناوب را نشان دادند. هنگامی که بور این آزمایش را بدون وجود سمندر انجام داد، گالوانومتر هیچ جریانی را نشان نداد. این بدان معنی است که در اطراف موجودات زنده میدانی وجود دارد که خاصیت مغناطیسی هم دارد و در صورت چرخش ظرف و در نتیجه اختلال و پارگی در شار این میدان، می تواند جریان الکتریکی را به وجود آورد. بور، مشتاقانه آغاز به ساخت دستگاهی کرد تا بتواند پتانسیل ناشی از چنین میدانی را اندازه گیری کند.

او به یک ولت متر لامپی استاندارد، مقاومت بسیار بزرگی وصل کرد تا از اثر گذاردن بر روی جریان حاصل از حیوان مورد آزمایش جلوگیری کند. آنگاه این دستگاه اندازه گیری را با یک مقیاس و دو الکترود کلرور نقره تکمیل کرد. الکترودهای این وسیله به طور مستقیم با نمونه مورد آزمایش در تماس قرار نمی گرفتند بلکه از طریق خمیر مخصوص ژله مانند یا محلول آب نمکی که غلظت یونی آن با غلظت یونی خود موجود زنده برابر بود، از نمونه مورد آزمایش جدا می شدند.

**شرح تصویر:

پراکندگی خطوط میدان سطح بدن مارمولک و انسان

بور این وسیله را بر روی دانشجویان داوطلب خود امتحان کرد. الکترودها در دو بشقاب کوچک آب نمک نهاده می شدند و افراد مورد آزمایش انگشتان اشاره خود را در بشقاب ها فرو می بردند و پتانسیل اندازه گیری می شد. این عمل هر روز در زمانهای مشخص و در طول بیش از یکسال انجام شد، و بور دریافت که پتانسیل ناشی از میدان حیاتی هر فرد در طول شبانه روز و متناسب با تغییرات فیزیولوژیکی خاص، کم یا زیاد می شود. برای مثال بور دریافت که در بدن تمام دانشجویان مؤنث، ماهی یک بار به مدت 24 ساعت تغییرات ولتاژ شدید ایجاد می شود که این امر مصادف با زمان تخمک گذاری در تخمدان آنها است.

بور که پی به وجود میدان حیاتی برده و تغییرات در این میدان را ناشی از رویدادهای اساسی زیست شناختی یافته بود، اینک از خود می پرسید که آیا میدان حیاتی از اختلالات ناشی از بیماری هم متأثر می شود؟ او تجهیزات آزمایشی خود را نزدیکِ متخصص بیماریهای زنان برد و به یاری او بیش از یکهزار زن را در بیمارستان بله ویو (Bellevue) در نیویورک مورد آزمایش قرار داد. در 102 مورد از این آزمایشها، افت ولتاژهای غیرعادی مشاهده شد، و در معایناتی که طی مراجعات بعدی از این عده به عمل آمد، مشخص شد که نود و پنج نفر از این زنان دچار سرطان رحم هستند. در نتیجه پیش از بروز هر عارضه ای در جسم، میدان حیاتی تغییر می نماید و این علائم می توانند هشدار ارزنده ای برای پزشکان باشند.

بور بر این اساس آزمایشی را ترتیب داد و به کشف هیجان انگیزی دست یافت. او الکترودهای بسیار کوچکی را به درون تخم قورباغه ای وارد کرد و دریافت که حتی پیش از آنکه تخم آغاز به تقسیم نموده و به یک بچه قورباغه تبدیل شود، قادر است در آن قسمت از تخم که قرار است به سلسله اعصاب تبدیل شود، اختلاف پتانسیلی را اندازه بگیرد. این امر بر این موضوع دلالت دارد که میدان حیاتی توانایی سازماندهی دارد، و نوعی قالب و الگویی است که شکل و وظیفه اندام در حال رشد را پی ریزی می نماید. پس میدان حیاتی عامل نظم و کاهش آنتروپی در پی ریزی اندام موجود زنده است، هر گاه حیات از بین برود میدان حیاتی هم با آن از بین می رود به طوری که یک سمندر مرده در دستگاه بور هیچ پتانسیلی را به وجود نمی آورد.

میدانهای حیاتی نوعاً با امواج مغزی یا ضربانهایی که از طریق الکتروکاردیوگراف ضبط می شوند، یکی نیستند. هر بار که قلب می تپد یا مغز تحریک می شود، بار الکتریکی قابل اندازه گیری فراوری می شود، اما میدان حیاتی مجموعه کل اثرات این بارهای الکتریکی و اثرات ناشناخته دیگری است که به طور مُستمر در بدن فراوری می شوند.

برای نمونه، هنگام یک تحریک عصبی، اندازه کمی اکسیژن مصرف و کمی اکسید کربن رها می شود. در این حال دمای موضعی اندکی افزایش می یابد و جهشی در رشته عصبی ظاهر می شود. اما نکته جالب، تغییری است که براساس اصول فیزیکی به شکل میدان مغناطیسی در خارج از این رشته عصبی (به اسم سیم حامل جریان) ایجاد می شود. اگر چنین پالس الکتریکی کوچکی بتواند میدان قابل اندازه گیری (حتی خیلی کوچک) به وجود آورد و در خارج از بدن موجود زنده قابل تشخیص باشد، واضح است که میلیونها اتفاق مشابه در بدن، میدانهای قابل ملاحظه و کاملتری را ایجاد خواهند کرد.

پاول گولیایف (Paval Guliaiev) از دانشگاه لنینگراد، الکترود بسیار حساسی با مقاومت زیاد تهیه نموده است که در اندازه گیری شدت میدان، حتی از دستگاه بور هم مؤثرتر است. این دستگاه به صورت یک ردیاب میدان مغناطیسی عمل می نماید. دستگاه گولیایف می تواند میدان حاصل از عصب تحریک شده سیاتیک پای یک قورباغه را در فاصله 30 سانتی متری تشخیص دهد، و هم پیروز شده نقشه میدان بدن انسان را در فاصله ای محدود از بدن نشان دهد.

با عبور هر پالس الکتریکی از یک رشته عصبی، میدان حاصل به مدت کسری از یک ثانیه ظاهر می شود، اما در صورت ادامه تحریک، جریان پیوسته الکتریکی، یک میدان ساکن ایجاد می نماید که عمر آن به زمان تحریک بستگی دارد. اگر تحریک به اندازه کافی قوی باشد، می تواند یک ماهیچه را مستقیماً تحت تأثیر قرار دهد و واکنش انعکاسی ایجاد کند. برای مثال اگر فردی پا بر روی خاری بگذارد، فقط یک بیستم ثانیه طول می کشد تا پالس عصبی به نخاع رسیده و از آنجا به ماهیچه فرمان عقب کشیدن پا القا شود. اما بیشتر تحریکات در مغز تجزیه و تحلیل می شوند و سپس درباره شان تصمیمی اتخاذ می شود و این امر زمان لازم را چهار برابر می نماید.

برای زرافه یک سوم ثانیه طول می کشد تا پالسهای عصبی فاصله پنج متر بین پا تا مغز آن را طی نمایند. آنگاه مغز باید تحریک را مورد ملاحظه قرار دهد، آن را به اسم یک تحریک دردناک تثبیت کند و پیغامی برای عکس العمل مناسب بفرستد. تا زمانی که این دستور به مرحله اجرا درآید، و در طول زمانی که دستور در راه است، مغز مرتباً به ماهیچه های مربوط پیغام می فرستد و در نتیجه میدانی ایجاد می شود که به مراتب قویتر از میدان تحریک اولیه است. گولیایف و دیگران نشان دادند که این میدان القایی بیشترین شدت را دارد و در دورترین فاصله از بدن قابل تشخیص است.

هاله تابان

پس جای تردید نیست که نوعی میدان، مانند یک پیله بدن انسان را محاصره نموده است. این عقیده که ابری از انرژی یا یک هاله تابان بدن را در بر گرفته است، به قرنها پیش باز می شود. تصاویر باستانی از مردان مقدس به دست آمده است که آنها را در محیطی نورانی نشان می دهد و تاریخ آن به پیش از تصاویر تابان قدیسین مسیحیت برمی شود. در سال 1911 میلادی والتر کیلنر (Walter Kilner) در بیمارستان سنت توماس متوجه شد که با نگاه کردن از پشت شیشه های رنگی قادر است در اطراف بدن بیشتر افراد حاشیه ای تابان به عرض تقریبی 15 سانتی متر را ببیند. او ادعا می کرد که شکل و رنگ این هاله تابان بر حسب اندازه سلامتی شخص تغییر می نماید، و خود او از آن به اسم ابزار یاریی در تشخیص طبی استفاده می کرد.

ساختمان چشم انسان طوری است که تنها به نورهای مرئی با طول موجهای میان 380 تا 760 نانومتر، حساس است. اما این حقیقت که بدن انسان امواج الکترومغناطیسی تابش می نماید، از طریق فن نو گرمانگاری که تابش گرمایی را به تصاویر رنگی شگفت آور تبدیل می نماید، به روشنی اثبات شده است. این پرتوهای تابشی بدن، طول موجی خارج از حیطه دید انسان را دارند. در تصاویر گرمانگاری بسته به بسامد تابشی، اتمهای مختلف بدن رنگهای مختلفی دارند. مو و ناخنها، سیاه یا آبی دیده می شوند، بینی رنگ زردی است که نشانه نیم گرمی و گردن و چانه درخشش نارنجی و سرخ دارند. این سیستم اخیراً برای تشخیص غده، ورم مفاصل و سرطان که به صورت نواحی داغ مجزا دیده می شوند، به کار می رود. بنابراین بدن ما تابشی دارد که طول موج آن از حد طبیعی بینایی ما بیرون است و این تابش مطابق با اندازه سلامت بدن تغییر می نماید.

حساسیت همه انسانها در مقابل کنشهای طبیعی یکسان نیست. بعضی از افراد اصواتی را می شنوند که دیگران قدرت تشخیص آن را ندارند. پاره ای افراد طول موجهایی از نور را می بینند که برای دیگران نامرئی است. افرادی که ادعا می نمایند قادرند هاله تابان حول جانوران و انسانها را ببینند، ممکن است در انتهای طیف نور مرئی به بخش کوچکی از فرکانسهای فروسرخ هم حساس باشند و این حساسیت، فوق حد طبیعی یک انسان معمولی است. تشخیص امواجی با این طول موج، خارج از حد توانایی یاخته های مخروطی شبکیه چشم ما است، (این یاخته ها رنگهای مرئی را تشخیص می دهند) اما ممکن است در حد توانایی یاخته های استوانه ای شکل که نسبت به نورهای با شدت کم حساسترند، باشد. برای دیدن هاله یٔ تابان، توصیه شده است که شخص در محیط کم نور و با چشمان نیم بسته سر را به طرفی بچرخاند تا نور به گوشه چشمان او برسد. این درست مناسبترین حالتی است که نور بتواند از یاخته های مخروطی در مرکز شبکیه بگذرد و یاخته های استوانه ای حساستر را که در حاشیه قرار دارند، تحریک نماید.

حیواناتی که دید شبانه خوبی دارند، یاخته های مخروطی شکل ندارند و قادر به تشخیص رنگ نیستند، اما در تاریکی شبانه می توانند ببینند و به نظر می رسد که بسیاری از آنها هم تا اندازه ای به تابش فروسرخی که از طعمه ساطع می شود، حساس اند. جغد می تواند یک موش ساکت و آرام را از فاصله دور تشخیص دهد اما از پیدا کردن یک قطعه گوشت مرده که فاقد امواج فرو سرخ است، عاجز است.

تمام کسانی که مدعی دیدن هاله تابان هستند، آن را به صورت تخم مرغ نرمی که بدن را می پوشاند و در طرف سرپهن تر از طرف پا است، تصویر می نمایند. کاستاندا در یکی از کتابهای خود درباره دیدن معمولی و دیدن واقعی از زبان دُن خوان می گوید: من دوست دارم در معابر عمومی بنشینم و مردم واقعی را دیدن کنم، این مردم به تخم مرغی درخشان می مانند.

در پی کار کیلنر، اسکار بگنال (Oscar Bagnall) زیست شناسی کمبریج کوشید تا شیوه ای

برای دیدن هاله تابان پیدا کند. او معتقد است که ساده ترین راه دیدن هاله این است که مدتی از پشت محلول دی سیانین یا پیناسیانول قطران ذغال سنگ نگاه کنیم تا چشممان حساس تر شود.

مشاهده شده است که یک آهنربا در نزدیکی پوست، هاله را به طرف خود می کشد، و از طرفی این هاله همانند میدان الکتریکی یک جسم رسانا در نقاط تیز، مانند نوک انگشتان و بینی، چگالی بیشتری دارد. پس این هاله اثرات الکتریکی و مغناطیسی را توأم دارد.

رؤیت هاله تابان

سیمیون کرلیان (Semyan Kirlian) تکنسین برق در سال 1939 به آزمایشگاه دانشگاهی فراخوانده شد تا یکی از دستگاههای الکتروتراپی را تعمیر کند. او ضمن تعمیر متوجه شد که وقتی بیمار با دستگاه معالجه می شود، بین الکترودها جرقه نورانی ضعیفی پدید می آید. او سعی کرد از طریق این نور و صفحه عکاسی حساس، تصویری از دست خود ایجاد کند. این صفحه عکاسی پس از ظهور تصویری نورانی از انگشتان او را نشان می داد. کرلیان، خود ماشینی برای فراوری میدانهای الکتریکی پُرفرکانس ساخت که بین دو الکترود آن هر ثانیه دویست هزار جرقه ایجاد می شد. او بعلاوه یک دریچه نوری طرح کرد تا دیدنی مستقیم این فرآیند، بدون فیلم میسر شود. اشیاء جاندار تصاویر نورانی و براق ایجاد می کردند و اشیاء بی جان تصاویر خاموش و مرده. هر موجود زنده ای که در معرض تخلیه الکتریکی با فرکانس بالا قرار گیرد، تصاویری روشن و براق که همانند شعله در اطرافش زبانه می کشد، ایجاد می نماید. برگی که تازه از گیاه کنده شده مملو از نوری درونی است که مانند تیغه هایی از منافذش به بیرون کشیده شده اند و همچنان که برگ رفته رفته می میرد، این شعله ها یکی پس از دیگری خاموش می شوند. برگهایی که از گیاهان همنوع کنده شده باشند، طرحهای مشابهی دارند، اما اگر یکی از گیاهان بیمار باشد، طرح برگهایش کاملاً فرق دارد. به همین ترتیب طرحهایی که از یک سر انگشت به دست آمده است بر حسب حالت و اندازه سلامت صاحبش تغییر می نماید. کرلیان می گوید: در جانداران، نشانه های حالات درونی موجود زنده از روی درخشندگی، تیرگی و رنگ شعله ها مشخص می شود. فعالیتهای حیات درونی انسان از طریق این تصاویر نمایان می شود.

در مسکو، از طریق دستگاه کرلیان، عکسهایی از یک برگ دست نخورده گرفتند و سپس بخشی از آن برگ را بریدند و جدا کردند. عکسهای بعدی نشان دادند که برای مدتی پس از این عمل، تصویر آن قسمت مثل شبح باقی می ماند و شکل کامل برگ اولیه را حفظ می نماید. این موضوع می تواند پاسخی برای افرادی که پس از عمل جراحی و قطع یک عضو خاص، هنوز آن را حس می نمایند، باشد. گزارشهایی از اشخاص موجود است که یک پای خود را از دست داده اند، اما هنوز می توانند پایشان را حس نمایند و حتی بعضی از افراد از خارش انگشتان قطع شده خود شکایت می نمایند. این آزمایش و گزارشهای فوق حاکی از آن است که نوعی قالب انرژی در تمام جانداران وجود دارد.

اکنون با قطعیت می توان گفت که یک میدان الکترومغناطیسی یا هاله تابان در اطراف جانداران وجود دارد که هر گونه تغییر در آن، بازتابی در جسم یا احساس و روان آن جاندار دارد. شاید این عقیده به ظاهر باورنکردنی باشد، اما شواهد موجود این موضوع را تأیید می نمایند. در دانشگاه ایالتی کروف (Kirov)در آلماآتا، گروهی از زیست فیزیکدانان و زیست شیمیدانان متحد شده اند و مشغول آنالیز این موضوع نو هستند تا شاید مطالب تازه تری در این زمینه فراهم نمایند.

ارتباط هامیوپاتی با میدانهای الکترومغناطیسی

ثابت شد که در داروهای هامیوپاتی، خود مواد نقشی ندارد. این داروها که در حقیقت حامل میدانهای الکترومغناطیسی خاصی هستند، می توانند بر میدانهای الکترومغناطیسی جانداران اثر بگذارند و آنها را تحریک نمایند. بازتاب این تحریک هم در روان، احساس و جسم آن جاندار ظاهر می شود.

همان طور که ذکر شد، ساخت داروهای هامیوپاتی طی فرآیندهای رقیق سازی مواد صورت می گیرد. در این فرآیندها، داروها در معرض تکانها و ضربات خاصی (با اندازه ثابت) قرار می گیرند. این عمل می تواند باعث مجاورت بیشتر مولکولهای آب مقطر و مولکولهای ماده دارویی شده و در نتیجه بخشی از میدان ماده دارویی را (که فرکانس خاصی دارد) در آب مقطر القا کند. پس داروهای هامیوپاتی بسته هایی از امواج الکترومغناطیسی با طول موج و فرکانس ثابتی اند و در یک درمان از نوع هامیوپاتی انتقال میدان الکترومغناطیسی صورت می گیرد.

اکنون می توان نتیجه گرفت که کار یک پزشک هامیوپات شناخت دقیق فرکانس میدان الکترومغناطیسی بیمارش است و برای درمان کافی است دارویی هم فرکانس با میدان مغناطیسی بیمار، به او داده شود. این امر از نظر فیزیکی به معنی تداخل دو موج همفاز است که پدیده تشدید را ایجاد خواهد نمود. بنابراین یک هامیوپات با یک تحریک فرکانسی، میدان الکترومغناطیسی بیمار را به تشدید وامی دارد و تقویت می نماید. از آنجا که نسبت میدان داروهای هامیوپاتی به میدان یک انسان، کوچک است (به نسبت جرمشان)، داروهای هامیوپاتی در صورت تجویز غلط، اثری بر شخص نخواهند داشت، به همان علت که امواج ناشی از پرتاب یک سنگ ریزه در میان امواج دریا بی اثر است، و این بدان معنی است که هامیوپاتی (در صورت تشخیص بجا) یک درمان مطلق است و عوارض جانبی بر انسان ندارد.

هامیوپاتی تمام بیماریهای جسمی، حسی و روانی انسان را مربوط به ضعف ارتباطی جسم با میدانهای الکترومغناطیسی (میدان حیاتی) می داند. در نتیجه داروهای هامیوپاتی پلهای ارتباطی هستند که با تقویت این میدانها، بدن را به راستا درست (درمان کامل) راهنمایی می نمایند.

در یک درمان هامیوپاتیک، انسان با نگرشی کلی به شکل مجموعه ای از روان و احساس و جسم در نظر گرفته می شود. و اگر شخصی دچار بیماریهای مختلفی در این سه بخش باشد، تمام عارضه هایش را می توان تنها با یک داروی هامیوپاتی که هم فرکانس با میدان حیاتی اوست، درمان کرد.

مکاهمم اثر داروهای هامیوپاتی

همان طور که گفته شد در هامیوپاتی برخلاف پزشکی رایج (آلوپاتی)، به کلیت بیماریها داده می شود و برای تمام عارضه های روانی، حسی و جسمی تنها یک دارو تجویز می شود و بازتاب آن در یک مجموعه به شکل کل، کاهش این عارضه ها است. اما در پزشکی رایج برای هر عارضه بخصوص، داروی خاصی تجویز می شود. برای نمونه، شخصی که سرما خورده است دچار آبریزش بینی، عطسه، تب و... می شود. در پزشکی رایج (آلوپاتی) از طریق داروهای مختلفی با تک تک عارضه ها مقابله می نمایند در صورتی که در پزشکی هامیوپاتی تمام این عارضه ها واکنش میدان حیاتی شخص در مقابل بیماری است. یعنی میدان حیاتی است که تشخیص می دهد از طریق آبریزش و عطسه، میکروبها را از بدن دفع کند و به واسطه بالا رفتن دمای بدن (تب) به انرژی بدن افزوده شود تا بدن بر بیماری فایق آید. این حرکتی است که میدان حیاتی بدن ما برای درمان، تشخیص می دهد و یقیناً برترین راه درمان هم است. در نتیجه هرگونه حرکتی که در مقابل این واکنشهای حیاتی قرار گیرد و آنها را سرکوب کند با میدان حیاتی فرد بیمار مقابله و این میدان را تضعیف می نماید. به همین علت امروزه طول دوره سرماخوردگی افزایش پیدا نموده و این بیماری به قدری هولناک شده است که حتی افراد قوی هم به آن دچار می شوند و به سختی از آن رهایی می یابند. در حقیقت این بیماری نیست که قوی شده است، بلکه ما به علت مقابله با واکنشهای میدان حیاتی، این میدان و در نهایت جسم خود را ضعیف نموده ایم.

پزشکی هامیوپاتی سعی بر این دارد که تا جای ممکن میدان حیاتی را تقویت کند. برای مثال در خصوص شخص سرماخورده، داروهای هامیوپاتی به یاری میدان حیاتی رفته و واکنشهای آن را تشدید می نمایند و این امر باعث تقویت میدان حیاتی در مقابل بیماری (میدان برهمزن خارجی) شده و در نتیجه سبب پیروزی میدان حیاتی بر میدان خارجی ناشی از بیماری (که در اینجا ویروس است) می شود. بنابراین داروهای هامیوپاتی در ابتدا باعث افزایش عارضه ها می شوند. بازهم شخص سرماخورده را در نظر بگیرید، در این مورد داروهای هامیوپاتی به یاری میدان حیاتی رفته، آبریزش، عطسه و تب... بیمار را برای مدت کوتاهی افزایش می دهند و پس از این زمان کوتاه که میدان حیاتی بر بیماری چیره شد، تمام عارضه ها از طریق خود میدان حیاتی کاهش می یابند و شخص به حالت عادی خود بازمی شود.

منابع دارویی هامیوپاتی

بیش از 2500 نوع داروی هامیوپاتی وجود دارد که از منابع متعدد تأمین می گردند. این منابع، گیاهان، کانیها، فرآورده های جانوری، بافتها یا ترشحات ناشی از بیماریها و... هستند. قسمت اعظم داروهای هامیوپاتی (بیش از شصت درصد)، از منابع گیاهی تهیه می شوند. برای مثال Arnica که استفاده زیادی در درمان کوفتگی دارد از گل همواره بهار کوهی یا زهرپلنگ (Leopards Bane) گرفته می شود. این گیاه به فراوانی در دامنه های کم ارتفاع کوههای آلپ سوئیس می روید. مثال دیگر گل آلاله است که از آن داروی معروفی به نام Ranuculue Bulbosus تهیه می شود که برای درمان مسائل پوستی و بثوراتی نظیر تب خال به کار می رود.

دیگر منابع گیاهی، درختها، درختچه ها و بوته ها هستند. داروهای هامیوپاتی از پوست، ریشه، میوه، تخم، گل و برگهای آنها تهیه می شود. برای نمونه، داروی Crataegus از میوه زالزالک تهیه شده و در درمان مسائل قلبی استفاده می شود و خرزهره (Rhododendron) برای آرتریت مفید است.

منابع کانی داروهای هامیوپاتی به گستردگی منابع گیاهی این داروها نیست، اما کاربرد آنها گسترده و زیاد است. برای مثال، ترکیبات شناخته شده ای نظیر فسفات کلسیم و نمک طعام و یا مواد معدنی نظیر طلا، نقره، پلاتین و گوگرد، از داروهای مهم هامیوپاتی هستند.

منابع جانوری در حقیقت از فرآورده های جانوران تشکیل می شود. بعضی از این فرآورده ها شامل شیر سگ، رنگی که ماهی مرکب هنگام وحشت از خود ترشح می نماید، سم مار، زنبور، عنکبوت و موی گربه است.

داروهای هامیوپاتی که از بافتهای بیمار به دست می آیند با اسم نوسود شناخته می شوند. یکی از اولین نوسودها، داروی توبرکولینوم (Tuberculinum) یا عصاره چرک آبسه مسلول است. این دارو در درمان بعضی از مسائل برگشتی گلو و سینه مفید است. بچه هایی که چنین مسئله ای دارند، اغلب پس از استفاده توبرکولینوم، دچار عفونتهای کمتر شده و نیازشان به آنتی بیوتیک ها کاهش چشمگیری پیدا می نماید.

از دیگر منابع داروهای هامیوپاتی، موادی است که موجب بروز حساسیت در افراد مستعد می شود. چنین عواملی با اسم حساسیت زاها شناخته می شوند. نمونه های موجود، گرده گلهایی است که موجب تب یونجه، یا غبار منازل است که موجب آسم می شود. داروهای هامیوپاتی که از این حساسیت زاها تهیه می شوند، می توانند تحمل شخص را نسبت به این نوع حساسیتها بالا ببرند.

ساخت داروهای هامیوپاتی

روشهایی که امروزه برای ساخت داروهای هامیوپاتی به کار می برند، اساساً مشابه همان روشهای توصیه شده از طریق هانه من است. او پیشنهاد کرد که مراحل پیوسته رقیق سازی محلول، همراه با تکان دادنهای متوالی و قوی ظرف دارو باشد و خود هم این مراحل را با حرکات متوالی بازو و برخورد ظرف دارو به جلد چرمی یک کتاب انجام می داد. اما امروزه این مراحل اغلب از طریق ماشینهای خاصی انجام می گیرد.

ساخت دارو از موادی که عصاره طبیعی خود را در محلول آب و الکل پس می دهند و یا در این محلول حل می شوند، به شکل زیر است. ابتدا ماده اولیه را در الکل خیسانده تا محلول مادر (Mother Tincture) درست شود. در خصوص گیاهان، گاهی اوقات تمام گیاه و گاهی اوقات بخشهای خاصی نظیر برگ، ریشه، گل، دانه یا میوه ها را در الکل می خیسانند. جزئیات دقیق تهیه دارو از گیاهان مختلف فرق دارد. اما به اسم یک روش کلی می توان، پس از تهیه گیاه تازه، آن را با کمی آب شسته تا غبار آن گرفته شود، در یک هاون کوبیده و در الکل خیسانده و سپس از صافی گذرانیده تا محلول مادر تهیه شود. در خصوص نمونه هایی نظیر پوست درختان یا دانه های خشک، می توان به مدت طولانی تری آنها را در محلول آب و الکل خیساند و محلول مادر را تهیه کرد. هر روشی که به کار گرفته شود، هدف تهیه محلولی است که پس از صاف کردن بتوان آن را نگهداری یا جهت درمان هامیوپاتی به کار برد.

پس از تهیه محلول مادر، نوبت به رقیق سازی این محلول و ساخت داروهای قویتر می رسد. این رقیق سازیها، طی مراحلی متوالی با نسبتهای یک به ده یا یک به صد، انجام می شود. این نسبتها را با اعداد لاتین مشخص می نمایند به طوری که مراحل رقیق سازی یک به ده به صورت دسی مال یا سری X و مراحل رقیق سازی یک به صد به صورت سانتی مال یا سری C نمایش داده می شوند. در سری X یک قطره از محلول مادر را با نه قطره از محلول آب و الکل مخلوط نموده و آن را به شدت تکان می دهند، و یا در یک زمان خاص به اندازه صد مرتبه به یک سطح سخت می کوبند. حاصل این مرحله، محلولی با پوتنسی (TX (Potency است، اکنون یک قطره از محلول 1x را با 9 قطره دیگر از محلول آب و الکل مخلوط نموده و به شدت تکان می دهند تا محلولی با پوتنسی 2X به دست آید. این مراحل رقیق سازی و تکان دادن به همین ترتیب ادامه پیدا می نماید تا داروهای با پوتنسی بالاتری به وجود آید.

روش تهیه سری C هم به همین صورت است، با این تفاوت که در این مرحله یک قطره از محلول مادر با نود و نه قطره محلول آب و الکل مخلوط می شود و این فرایند تا پوتنسی های بالا ادامه می یابد. در این سری، دارویی که معمولاً مورد استفاده هانه من بود و هنوز هم کاربرد زیادی دارد، داروی با پوتنسی 30C است. همان طور که قبلاً شرح داده شد، این رقت یعنی به ازای هر مولکول آب و الکل، یک مولکول از ماده دارویی وجود دارد. این رقیق سازیها، حد نهایی در داروهای هامیوپاتی نیستند. داروی CM) 100000C ،(10M) 10000C ،(IM) 1000C ،200C) و MM) 1000000C) هم اغلب مورد استفاده قرار می گیرند. داروهای با پوتنسی میانه (30-200) به طور معمول 30 روز بر بدن تأثیر می گذارند. مصرف بعضی از این داروها به طور همزمان، ممکن است بر یکدیگر اثر گذاشته و اثر درمانی همدیگر را خنثی نمایند. زیرا ممکن است بعضی از داروهای هامیوپاتی امواجی با فرکانسهای در فاز مقابل یکدیگر داشته باشند.

هانه من برای ساخت دارو از مواد غیرمحلول در الکل (مانند جیوه، گوگرد، کربنات کلسیم و...) از شکر یا شیر خشک استفاده می کرد. در نتیجه برای ساخت داروی جیوه، می توان یک گرم از آن را با 99 گرم شیر خشک مخلوط و آسیا نمود و از این مخلوط، یک گرم را به 99 گرم شیرخشک دیگر افزود و سپس این فرایند را تا مرحله سوم ادامه داد تا یک مخلوط با پوتنسی 3C جامد، به دست آید. به گفته هانه من این فرایند باید حداقل در 3 ساعت انجام گیرد. از این پس مخلوط جامد 3C را می توان در الکل حل نمود و بقیه رقیق سازی را با محلول آب و الکل، انجام داد. اگرچه بیشتر مواد پس از مرحله 3C در الکل حل می شوند، اما بعضی از مواد به مراحل بیشتر رقیق سازی با شیر خشک، نیاز دارند. برای مثال، سیلیس در مراحل 5C یا6C در محلول آب و الکل حل می شود.

امروزه برای سهولت و سرعت عمل در ساخت دارو، از وسایل الکترومکانیکی دقیقی یاری گرفته می شود. اما هنوز همان اصول ابداع شده از طریق هانه من رعایت می شود.

منبع مقاله :

زمانی مقدم، بهزاد؛ (1386)، راهنمای درمان هامیوپاتیک، تهران: اطلاعات

منبع: راسخون